4XN Gladiool

Op 21 juli s' morgens tussen drie en vier komen uit alle wijken van Nijmegen zwijgzame fietsers te voorschijn, die allemaal een zelfde doel lijken te hebben, in het centrum van de stad. Zelfs de stadsbussen rijden al en zitten vol mensen met een zelfde doel. Alle voorzien van een tas met benodigdheden.
De Wedren is een enorm plein in het centrum. Ik schat een kleine tienduizend mensen verdringen zich hier voor een plaatsje. Om vier uur telt men af en dan zet de menigte zich allemaal in dezelfde richting. in beweging. Brede straten worden nu bevolkt met doelgerichte mensen die nog steeds zwijgzaam zijn. Op een enkele uitzondering na, die hebben waarschijnlijk van hetzelfde vocht genuttigd als de honderden benevelde toeschouwers die aanmoedigingen schreeuwen.
Waarvoor aanmoedigingen? Op de Waalbrug is het bijna file vorming om naar het Noorden op te trekken. Na een uur bereikt ons het bericht dat er weer tienduizend mensen achter ons aan gestuurd zijn. Dit zal men tot zeven uur nog tweemaal herhalen.
Het publiek blijft ons aanmoedigen en motiveren. In de dorpen waar we doorheen komen lijkt een soort feeststemming te ontstaan. Verzorgingstehuizen zijn leeggehaald met tot gevolg een defile aan rolmobielen langs onze route staat. De plaatselijke service clubs gebruiken ons passage als fundrais object. Burgemeester en wethouders zien toe op een ordentelijk verloop. Ik zou niet weten hoe dit verschijnsel te kunnen verstoren.
Als het begint te regenen, blijkt dat men in die tassen ruim voorzien is van beschermingsmiddelen tegen dit verschijnsel. Of had men dit verwacht. Binnen enkele minuten veranderd de mensen meute in een soort plastic zak achtige aliens.
In de groep waarin ik zit is kennelijk besloten om Arnhem met een omtrekkende beweging te benaderen. Echter na ruim 20km is om onduidelijk rede besloten de terugtocht te aanvaarden. In het dorp Elst komen we tezamen met de andere groepen. Bovendien komen er nu talrijke peletons militairen en politie van verschillende nationaliteiten bij.
De hoeveelheid en het enthousiasme van het publiek neemt nu grote vormen aan. Talloze muziek groepen spelen. In minder bevolkte straten staan DJs.
Mijn voeten, schoenen en sokken zijn duidelijk niet op deze afstand berekend. Het gevoel van een steentje duidt op een blaar. Als mijn andere voet het idee oppert om een opgerolde sok te ontberen, besluit ik te gaan tapen, te laat. Nog drie uren hobbel ik voort tussen het politie korps van Noord Nederland en de militairen uit Ulster., tezamen met die duizenden mannen en misschien nog wel het meest vrouwen.
Om half twee komen we weer op dat zelfde plein terug, de laatste zal er om vijf uur aankomen.
Zonder enig enthousiasme ervaart men mijn binnenkomst. Ik krijg slechts de mededeling : 'tot morgen, zelfde tijd"

Met de schrik en de vermoeidheid in mijn benen fiets ik weer de 6km naar de camping. O jee buren, nou kan ik dat opschuiven wel vergeten en blijf ik naast de party tent stand met dat lallende zootje Brabanders tot elf uur!
De EHBO verbind mijn voeten en masseert mijn rug. Ik strompel terug naar mijn caravan en kan alleen horizontaal verblijven. Mijn buurvrouw komt na zevenen! Omdat het zo gezellig was! Heb ik toch iets gemist, overigens ik heb geen pietsje puf voor gezelligheid.

22 juli.
Een soort herhaling van gisteren, nu echter een geheel andere kant uit. In Wijchen worden we nu als helden binnen gehaald.
De luchtmacht vertoont zich met de twee vliegtuigen die Nederland nog heeft. De laatst 15km staan er zeker tienduizend mensen langs de route, die mij lopende weten te houden op mijn pakket EHBO hanzaplast, door het voeren van komkommer, appels, zoute koekjes, etc.
Het wordt mij duidelijk dat wij dit nog tweemaal moeten doen, om tenslotte vrijdag als gladiatoren te worden binnengehaald. Gladiatoren wordt dan vertaald als GLADIOOL!


De vierdaagse van Nijmegen. Vier dagen 50km lopen, of 40 of 30.
40.0000 wandelaars, 10.000 militairen. 1.500.000 bezoekers. 50 nationaliteiten.
Een evenmement welke waarschijnlijk uniek is in de wereld
Is het verbazing of is het waardering, zoveel mensen die hier voor getrained hebben, veel pijn moeten lijden. En misschien nog tijd vinden om te genieten van alle festiviteiten in de stad.
Voor mij gold 50km lopen is zo inspannend dat er geen energie voor feesten meer is.
Als er nog eens een keer komt zal er toch een cobinatie van inspanning en ontspanning moeten zijn. Iets minder kilometers dus.

dank aan mijn fans die me moreel steunden of aanmoedigden toch maar naar het einde , de via gladiola te lopen. En dat is dan een langdurig emotioneel moment.